بسم الله الرحمن الرحیم

شبهای سیاه درد را

تو

تا سپیده دمان

برایم ستاره باش

آینه را باور ندارم

شفافیت چشمهای یک نابینا را

و سیاهی مات و مبهم

چشمان زنی غریبه و نیمه دیوانه را !

                                *

زنی در ذهن لحظه ها پای میکوبد

با چشمانی اشباع از رگه های جنون

و لبخندی

که به بغض در حال ترکیدن شبیه بود

                          *

جنون حرکت در نامعلوم

ادامه نامعلوم

و کبودی جوهری اشباع از جنون

زن

مثل یک نقطه با هزار انشعاب

بر پیشانی لحظه ها

رشد میکند

و صدای شکستن کمر شب بگوش میرسد

                           *

زخمهایی صورت بیرنگش دارد

که سپیده دمان بخواب میرود و شب

                        بر میخیزند

با چشمانی باز بخواب میرود

و نبض جوهری مردمکش

مثل شروع طو فان عصر

دارد با تمام صدا میکوبد

تا آغاز شود.

                      * 

مردمکهای جوهری با ته رنگ بنفش مرده

و جنون در لابلای زخمهای او

سرایت میکند از ریزش مرمکهایش تا آنسوتر

انگار آخرین اتوبوس

با سرعت از کنار آخرین مسافر گذشته بود

وقتی که لبخند میزند

با میل تکه تکه کردن

احساسهای سرد

بنفش و سیاه لبهایش نیز

مثل مردمکهای جوهریش

از نگاه ترسیده ام

عبور میکند

این زن دیوانه آیا

در هیئت این چشمان جوهری

در همه اتوبوسهای عمر

با ما سفر خواهد کرد ؟

هیچکس