بسم الله الرحمن الرحیم

در منقبت امام علی بن موسی الرضا علیه السلام

                                       بابا فغانی شیرازی

چمن شکفت و جهان پرزسوسن و سمنست

به صد هزارزبان روزگار در سخنست

زخاک سوخته داغ آتشین رویان

دمید لاله و سوزش هنوز در کفنست

رسید نافه گشا باد صبحدم – گویا

روان به دامن صحرا روایح ختنست

خراش غنچه رعنا و خارخارنسیم

نشان دست زلیخا و چاک پیرهنست

زوصف گوهرلعل تو در حریم چمن

دهان غنچه سیراب پر در عدنست

چو لاله بی گل روی تو جامه چاک زدن

یتر زواقعه بیستون و کوهکنست

در آن چمن که شود قامت تو دست افشان

چه جای جلوه شمشاد و رقص نارونست

هوای کوی تو دارد صبا زگشت چمن

چوآنغریب که میلش به جانب وطنست

زجان گذشتم و دیدم جمال کعبه جان

درین راه آنکه زهستی گذشت جان منست

تبارک الله ازین روضه بهشت آیین

که یک غبار درش آبروی نه چمنست

چه جای گلشن عالم که هفت باغ جنان

طفیل روضه سلطان دین ابوالحسنست

علی موسی کاظم – امین گلشن وحی

که طوف بارگهش از فرایض سننست

زیمن سایه عنقای قاف قدرت او

همای ناطقه ناظر به کشور بدنست

به گرد روضه او گر نعیم هشت بهشت

شود نثار یکایک به جای خویشتنست

فرو گرفت جهان را چراغ همت او

چو آفتاب که خنجرگداز و تیغ زنست

گلی که از چمن کبریای او سرزد

شکفته بادکه چشم و چراغ انجمنست

چو پرچم علمش باد صبح جلوه دهد

چه جای دم زدن یاسمین و نسترنست

چراغ دولت او لاله ابد پیوند

نهال همت او شمع آسمان لگنست

درین چمن که زآسیب برگ ریز خزان

هوا مبدل و بلبل فگار و ممتحنست

فسانه زن جادو و سر پرده شیر

حکایتیست که ورد زبان مرد و زنست

کسی که دانه انگور دام حیلت ساخت

چو خوشه از گنه آن به گردنش رسنست

زهی چراغ دلت شمع هفت پرده دل

خیال نخل قدت زیب چارباغ تنست

قبای سبز تو فارغ زچاک دامن و جیب

نگین لعل تو ایمن زدست اهرمنست

همیشه تا به مصاف سپاه غنچه و گل

نسیم پرده در و باد صبح صف شکنست

حسود جاه تو در پرده خجالت باد

چو عنکبوت که بر عیب خویش پرده تنست