بسم الله الرحمن الرحیم

گزیده ای از آثار "جبران خلیل جبران"      

A spiritual treasury        Khalil Gibran

در مورد "عشق"

عشق تنها آزادی در دنیاست-زیرا چنان روح را تعالی می بخشد که قوانین بشری و پدیده های طبیعی مسیر آن را تغییر نمیدهند.

Love is the only freedom in the world because it so elevates the spirit that the phenomena of nature do not alert its course.

محبوبم – اشکهایت را پاک کن !زیرا عشقی که چشمان ما را گشوده و ما را خادم خویش ساخته – موهبت صبوری و شکیبایی را نیز به ما ارزانی میدارد.اشکهایت را پاک کن و آرام بگیر –زیرا ما با عشق میثاق بسته ایم و برای آن عشق است که رنج نداری – تلخی بی نوایی و درد جدایی را تاب می آوریم .

Dry your tears-my darling-for love that has opened our eyesand made us its servants will grant us the blessing of patience and forbearance.Dry your tears and be consoled – for we have made a covenant with love- and for that love shall we bear the torment of poverty and the bitterness of misfortune and the pain of sepration.

هنگامی که عشق به شما اشارتی کرد-از پی اش بروید-هرچند راهش سخت و ناهموار باشد.هنگامی که با بالهایش شما را در بر میگیرد-تسلیمش شوید-گرچه ممکن است تیغ نهفته در میان پرهایش مجروحتان کند.وقتی با شما سخن میگوید – باورش کنید.گرچه ممکن است صدایش رویاهاتان را پراکنده سازد-همانگونه که باد شمال باغ را بی بر میکند.زیرا عشق همانگونه که تاج بر سرتان میگذارد- به صلیبتان میکشد.همانگونه که شما را می پروراند-شاخ و برگتان را هرس میکند.

همانگونه که از قامتتان بالا میرود و نازک ترین شاخه هاتان را که در آفتاب میلرزند نوازش میکند- بزمین فرو میرود و ریشه هاتان را که بخاک چسبیده اند- میلرزاند.عشق شما را همچون بافه های گندم برای خود دسته میکند.

می کوبدتان تا برهنه تان کند. سپس غربالتان میکند تا از کاه جداتان کند.آسیابتان میکند تا سپید شوید.ورزتان میدهد تا نرم شوید.آنگاه شما را به آتش مقدس خود می سپارد تا برای ضیافت مقدس – نانی مقدس شوید. 

When love beckons to you – follow him-though his ways are hard and steep.And when his wings enfold you yield to him-though the sword hidden among his pinions may wound you.And when he speak to you belive in him-though his voice may shatter your dreams as the north wind lays waste the garden.For even as love crows you so shall he crucify you.Even as he is for your growth so is he for your pruning.Even as he ascend to your height and caresses your tenderest branches that quiver in the sun-So shall he descend to your roots and shake them in their clinging to the earth.Like sheaves of corn he gathers you unto himself.He threshes you to make you naked.He sifts you to free you from your husks.He grinds you to whiteness.He kneads you until you are pliant –And then he assigns you to his sacred fire-that you may become sacred bread for God,s sacred feast.

او پرنیان نوازش بالهای ظریف را احساس کرد که گرد قلب فروزانش پرپرزنان می چرخیدند- و عشقی بزرگ وجود اورا تسخیر کرد...عشقی که قدرتش ذهن آدمی را از دنیای کمیت و اندازه جدا میکند...عشقی که زبان به سخن می گشاید – هنگامی که زبان زندگی فرو میماند....عشقی که همچون شعله کبود فانوس دریایی – راه را نشان میدهد و با نوری که به چشم دیده نمیشود – هدایت می کند.

He perceived the feathery touch of delicate wings rustling about his flaming heart-and a great love possessing him….A love whose power separates the mind from the world of quantity and measurement….A love that talks when the tongue of life is muted….A love that stands as a blue beacon to point out the path-guiding with no visible light.

عشق از ژرفای خویش آگاه نمیشود – جز در لحظه جدایی

Love knows not its depth till the hour of separation.